Τι λοιπόν απομένει ; Το δικαίωμα στο όνειρο. Όμως… στο Κουφονήσι, αυτό το δικαίωμα ποτέ δεν αναγνωρίστηκε, όχι γιατί κάποιος το αρνήθηκε, αλλά γιατί η “πραγματικότητα” ποτέ δεν είχε να ζηλέψει τίποτα απ’το όνειρο. Αρκεί κανείς να επισκεφτεί τα δωμάτια του Φοίνικα. Πώς να γλιτώσει κανείς απ’ τον κατακόκκινο ήλιο της αυγής, απ’ το λαμπύρισμα της θάλασσας και το επιβλητικό θώρι της Κέρου; Πώς να αψηφήσει την αμμουδερή παραλία και τη γραφική ταβέρνα στην άκρη κυριολεκτικά του κύματος ; Πώς να μην αισθανθεί τη φιλοξενία και τη ζεστασιά της οικογένειας των ιδιοκτητών, που 31 χρόνια τώρα δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό; Αυτό λοιπόν που σπανίζει δεν είναι μόνο η μαγευτική θέα των δωματίων, ή ο αύλιος χώρος με τους φοίνικες και τους παιδότοπους, ή οι εξαίσιοι σπιτικοί μεζέδες. Είναι ο συνδυασμός όλων αυτών μαζί με τη σπάνια ποιότητα των ανθρώπων για τους οποίους η έννοια της φιλοξενίας διατηρεί ακόμα την σημασία που είχε για τους αρχαίους Έλληνες.